Stefan Piotr Du Chateau urodził się 30 sierpnia 1908 roku w Solwyczegodzku, w guberni archangielskiej, gdzie, za działalność rewolucyjną, zesłano w 1905 roku jego ojca. W dwa miesiące później, rodzinie Piotra i Konstancji Du Chateau pozwolono wrócić na tereny polskie zaboru rosyjskiego, gdzie ojciec – Piotr uzyskał posadę zarządcy i osiadł na stałe we Władzinie koło Hrubieszowa. To właśnie tutaj dorastał młody Stefan, nauki pobierał w gimnazjum w Hrubieszowie oraz Lublinie, gdzie rozwijał swoje zainteresowanie modelarskie w Kole Lotniczym.
Zainspirowany podróżą do Francji (1928r.) i oglądanymi budowlami rozpoczyna w 1930r. studia na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej i choć nie zdążył uzyskać dyplomu przed wybuchem wojny, to już w połowie lat trzydziestych rozpoczął czynną pracę zawodową. Opracował, w czasie studiów, projekty zabudowy wsi dla trzech wschodnich województw w oparciu o Ziemskie Towarzystwo Parcelacyjne oraz Towarzystwo Reformy Agrarnej we Lwowie. Robił projekty zagród dla osadników nad Zbruczem (wykorzystując przy tym dostępność różnych materiałów: drewno, cegła, bita glina), ale także większe konstrukcje obiektów typu: dom ludowy, biblioteka czy kościół.
Stefan Du Chateau zmobilizowany został w dniu 23 sierpnia 1939 roku i jako podporucznik odbył Kampanię Wrześniową na trasie Lwów – Przemyśl – Lwów. Po inwazji sowieckiej przedostał się do Francji, gdzie w randze porucznika przydzielony został jako dowódca plutonu do 5 pułku II Dywizji Armii Polskiej w Partenay. W dniach klęski i kapitulacji Francji powierzono mu trudne zadanie osłaniania wycofującego się przez Wogezy do Szwajcarii wojska polskiego. Został wzięty jako oficer francuski do niewoli
1 lipca 1940 roku i osadzony w Oflagu IV D Hoyeswerda, w którym zaistniała możliwość kształcenia zawodowego. Stefan Du Chateau wykorzystał to, w zakresie programu Ecole des Beaux Arts oraz Institute d’Urbanisme współpracując z założonym w obozie Atelier UNSBA.
Po zwolnieniu z niewoli w marcu 1945 roku, został skierowany do ośrodka oficerskiego w St. Dider w Prowansji, ale podjął dodatkowe starania i kontynuował specjalizację w zakresie urbanistyki w Instytucie Urbanistyki Uniwersytetu Paryskiego otrzymując, w roku 1946, po konkursie tytuł compositeur des plans d’urbanisme. Uzyskał w 1947r. dyplom architekta Polskiej Szkoły Architektury PUC (Polish University College) w Londynie. W latach 1945-49 Stefan Du Chateau opracowywał projekt rekonstrukcji miasta Caen. Wspierając obozowego kolegę Paula Bandowa w projektach rusztowań rurowych, dostrzegł konstrukcyjne zalety rur. Zastosował je zatem z powodzeniem w trakcie prac w budynkach fabryki „Stein i Roubaix” (1947r) pokrywając 20 m. rozpiętość dachu, przy znacznej oszczędności stali.
Nicea
Koncentrując się na nowych możliwościach konstrukcyjnych Stefan Du Chateau został od roku 1949 współzałożycielem, a zarazem dyrektorem technicznym przedsiębiorstwa konstrukcji rurowych “Tubétal”, w którym rozwija swoje specjalistyczne zainteresowania, opracowuje i wdraża rozwiązania praktyczne (min. zakłady zbrojeniowe w Sevran-Livry – 1950r i Port-de-Buis – 1951r, hangar w Marsylii, system wystawienniczy „Vitrex” w Paryżu i Lyonie – 1953r), oraz publikuje szereg artykułów i opracowań technicznych o wykorzystywaniu rur w konstrukcji.
Uzyskanie (w 1953 roku) obywatelstwa francuskiego pozwala na założenie pracowni architektonicznej, zatrudnia w niej polskich inżynierów i architektów. Wielu z nich tam zdobywało swoje zawodowe szlify. Pracownia realizowała szereg ambitnych prac: ośrodek techniczny w Saverdun – 1954r, „G.D.F.”, dworce Montparnasse i Austerlitz w Paryżu – 1955r, rozbudowa dworca „St. Charles” w Marsylii – 1956/57 i dworca lotniczego Orly-Est – 1958r.
Lata 1956-1968 to czas publikowania patentów dla poszczególnych systemów: „Bicone”-1956; „SDC-trójkierunkowy”-1957; „Pyramitec”-1960r; „Circotec”-1963r; „Bacotec” i „Tridimatec”-1965; „Unibat”-1968r. Na bazie jego pracowni powstają 42 prace dyplomowe z architektury – a on sam, po nostryfikacji dyplomu architekta londyńskiego P.U.C. na Politechnice Gdańskiej (1963r) otrzymuje wreszcie w 1967r propozycję wpisu swego członkostwa w „Orde des Architectes”, jako pełnoprawny architekt – co zamyka 20-letni okres starań, potwierdzony jego licznymi, międzynarodowymi pracami. Od roku 1967 uczy na Wydziale Architektury Paryskiej École des Beaux Arts w Paryżu, oraz gościnnie w Montrealu w Kanadzie (1976). Opracowuje szereg pośrednich rozwiązań użytkowych, nie objętych patentami, takich jak „Bamboutec”, systemy „Tridibal” czy „Flotal”, które nie zawsze wychodzą poza etap obliczeń i makiet.
W 1968 roku założył IRASS (Institut de Recherche et d’Application des Structures Spatiales) – Instytut Badań i Zastosowań Struktur Przestrzennych, którego honorowym prezydentem był Robert de Ricolais – prekursor analiz przestrzennych (geodezyjny podział powierzchni kuli z 1934r), prezydentem nominalnym – Stefan Du Chateau.
Kolejne lata to doskonalenie i rozpowszechnianie systemów konstrukcji przestrzennych bazujących na różnych materiałach – rury stalowe, ale również drewno (kościół w Libramont w Belgii – 1970r, Centrum handlowe w Ermont pod Paryżem – 1981/83r czy też fabryka samochodów na Madagaskarze – 1984/88r), w tym także projekty zastosowania rur bambusowych z węzłami metalowymi, oraz wykorzystanie aluminium (1985r – patent systemu „Sphérobat”) przy budowie kaplicy papieskiej w Kamerunie (1985r – Yauondé) oraz siedziby „Intelsat” (1986/89r – Waszyngton D.C.), jego oryginalnym pomysłem było wykonywanie łączonych później głowic aluminiowych w postaci odkuwek aluminiowych zamiast odlewów (40% wzrostu wytrzymałości).
Charakterystycznym dla działań Stefana Du Chateau jest kolejne doskonalenie już wdrożonych rozwiązań – od płaskich węzłów spawanych rur stalowych (1948r) poprzez projektowanie przestrzennych układów węzłów bryłowych – SDC trójkierunkowy (1957r) w układzie ‘ściskaj-ciągnij’, aż do modułowych struktur wielokątnych, pozwalających
na montowanie różnorodnych co do kształtu obiektów wielkopowierzchniowych.
Publikowane patenty pozwoliły mu pokonać, czy może raczej obejść w sposób nad wyraz oryginalny, trudności w uznaniu go pełnoprawnym architektem przez francuskie „Orde des Architectes”, które to do 1967 roku nie chciało uznać jego dyplomów (UPC Londyn 1947 nostryfikowany w 1963 roku na Politechnice Gdańskiej). Ponieważ jego dorobek zawodowy w zakresie wykorzystania rur do konstrukcji przestrzennych okazał się niezwykle praktycznym i ekonomicznym, zainteresowały się nim największe firmy budowlane na świecie oraz związani z nimi architekci. Okazało się przy tym, że poszczególne systemy zostały przez ich twórcę opatentowane i korzystanie z nich wiąże się z ich wykupieniem oraz – praktycznie biorąc – autorską współpracą z ich właścicielem, Stefanem Du Chateau.
Tak więc – z biegiem czasu – stał się on, poza licznymi realizacjami konstrukcji we Francji, współautorem obiektów takich jak
np. katedra w Papetee, biblioteka uniwersytecka w Meschedzie, meczet Hassana II w Casablance, port lotniczy w Waszyngtonie, hotel
w Bangkoku czy wieżowiec Trumph w Nowym Jorku. Warto przypomnieć, że po odwilży politycznej w roku 1956 bliską współpracę
z Stefanem Du Chateau nawiązał również „Mostostal” w Warszawie i to zarówno w odniesieniu do konkretnych projektów jak i szkolenia polskich fachowców, a udostępnione oryginalne rozwiązania zostały zaadaptowane i znalazły się w polskich katalogach/realizacjach: pawilony handlowe CRS 900, hale zakładów „Unipro” oraz liczne sale gimnastyczne/pokrycia nad basenami.
Jego dorobek naukowy i twórczy uhonorowany został wielokrotnie w świecie szeregiem prestiżowych nagród i tytułów. Wszystkich nie sposób wymienić. Tylko wśród najzacniejszych są: tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Surrey w Guilford, w Wielkiej Brytanii (1971), dyplom honorowy Uniwersytetu Autonomicznego w Meksyku (1976), medal Akademii Architektury w Paryżu (1977),medal “Mostostal” w Polsce (1978), Grand Prix “Casque d’or Péchiney” (1985), Grand Prix Nationale “Spirale d’Innovation” (1987), tytuł kawalera “L’Ordre National du Mérite”, honorowe obywatelstwo miasta Hrubieszowa (1988), tytuł honorowego profesora Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1994).
Stefan du Chateau po śmierci żony Krystyny (1989r), jako członek (od 1975r) Towarzystwa Regionalnego Hrubieszowskiego, idąc w ślady prekursora – Stanisława Staszica, w 1994 roku powołał do życia Fundację Przyjaźni i Kultury Polsko-Francuskiej im. małżonków Stefana i Krystyny Du Chateau, z siedzibą w Hrubieszowie. Niestety, niezbyt długo mógł się cieszyć funkcją Prezesa jej Rady Honorowej.
Odszedł od nas 2 czerwca 1999 roku i w tym dniu oba narody – polski i francuski, utraciły swego wybitnego przedstawiciela. Został pochowany na cmentarzu polskim w Montmorency pod Paryżem, obok swej żony i w pobliżu innych znanych Polaków.
Siedziba Fundacji: Hrubieszów, ul. 3 Maja
Wybrane realizacje profesora Stefana Du Chateau oraz uroczystość przyznania tytułu doktora honoris causa.